تحلیل روابط بینامتنی مثنوی ولدنامه، رسالۀ سپهسالار و مناقب العارفین بر پایۀ نظریۀ ژرار ژنت

براساس رویکرد بینامتنیت، هیچ متنی خودبسنده نیست و هر متن در آن واحد، هم بینامتنی از متون پیشین و هم بینامتنی برای متون پسین خواهد بود. در این جستار به بررسی مناسبات بینامتنی در سه اثر مثنوی ولدنامه سلطان ولد، رسالۀ فریدون بن احمد سپهسالار و مناقب العارفین شمس الدین افلاکی بر پایۀ نظریۀ ژرار ژنت پرداخته شد. این پژوهش نشان می دهد که رسالۀ سپهسالار و مناقب العارفین در ساختار و محتوای حکایت ها به اشکال صریح، غیر صریح و ضمنی متأثر از ولدنامه اند. در این میان، اگرچه مناقب العارفین در مقایسه با رسالۀ سپهسالار از حیث محتوایی شاخ و برگ بیشتری پیدا می کند و با مطالب غیرواقعی و افسانه ای آمیخته می شود امّا از جهت داستان پردازی و ادبی، جایگاه رفیع تری می یابد.